temenniler | good intentions

hocamın dediği gibi: insan tabiatı gereği bir yılıp geri çekiliyor, bir heveslenip ileri atılıyor.. unutuyorsun ediyorsun işte.. hocamın pozisyonunu düşünüyorum... hala burada bizden daha ilginç daha dizginsiz birşeyler yapıyor oluşuna bakıyorum... ve nasıl yalnız olduğuna bakıyorum... önceden eşi de vardı, iki kişiydiler. ama tabi daha makul bir noktada duruyorlardı öyle olunca. şimdi sadece yetenekli çömezleri var. geçen yıl biz de onunla çalıştık birinci sınıfta... bazı açılardan çok esinlendirici bir tecrübe oldu bu. bu yıl sürekli o tecrübeyi düşünerek çalışıyoruz belli ki yine birinci sınıfta.

velhasıl diğerleri ancak birer çömez olabilir. herkes ancak bir çömez olabilir. ya böyle insanlar ortak barındırmıyorlar, ya ortaklar böyle insanlarla barınmıyorlar. sadece çömezler var.

geleceğimi düşünüyorum, burada ne yapabileceğim? bu okul heyecanlı bir şeyler üretmek için uygun bir yer mi? bir süre böyle düşündüm. ama şimdi biliyorum, burada geniş görüşlü kimse yok, geniş görüşlülük gibi görünen şey aslında sadece laçkalık, gevşeklik, rahatlık.

hayır. burada durmak istemiyorum. bu vasatlık, bu ürkeklik, bu yandan dolaşmacılık, bu kısır kafalar, bu hımbıllar... bu koca kütleyi, bu böyle aşırı şişman iri baldırlı ama şen ve utangaç bir dul gibi olan bu anabilim dalını hiç bir yerden alıp hiç bir yere götüremezsin... ve burda olumlu olarak bakabileceğin bir taraf ve olumsuz bir taraf yok, vasatlıktan yaşam enerjisi alan profesyoneller var: profesyonel mimarlar, profesyonel akademisyenler, profesyonel mimari tasarım hocaları... profesyonel hımbıllar. ve bolca iyi niyetler ve bolca temenniler..

like my professor used to say: now you are daunted and you're withdrawn, and then you forget and move forward after your enthusiasms. i have been thinking about my professor's position. i look at him, still rushing into unbridled undertakings, more interesting than all of what we are attempting... and how he is alone. there used to be his wife, they were partners in everything. but then they were occupying somewhere more reasonable for sure. now he only has got talented disciples. we were working together with him last year, for the first year design studio... it was an inspiring experience on some aspects. currently we are working as a different team, but constantly reconsidering those aspects.

in short, the others can only be apprentices. each person may only be a disciple. either these kinds of people don't accomodate apprentices, or "partners" don't get along together with these kinds of people. there are only disciples or apprentices to work with.

i ask myself, what would i do, what will i do? is it the right place to try to produce something enthusiastic? it seemed to be. but there is no one, who is visionary here; what's here is only slackness, i understand it now.

no! i don't want to stay here. this ordinariness, this timidity, this sidewayspatrolling, these barren minds, these stupefied little (wo)men... you can not carry this huge mass, this academic unit, this overweight, big calfed, somehow both cheerful and sheepish widow, from here to anywhere... it creeps in its own timid trajectory. and there are no two sides here, where one is the positive and the other negative. there are only professionals who acquire life power from mediocrity: professional architects, professional academicians, professional architectural design tutors... professional timid dimwits. and a bunch of good will, many compliments.