hesaplaşmalar no:197 | account nr: 197

bir zamanlar bir şatonun kuytularında saklanıyordun. sonra koridor ve hollerde, atölye ve sınıflarda, toplantı odalarında ve avlularda, hatta hocaların odalarında bile güzel bir ortam olduğuna inanabildin, kafanı çıkarttın, hatta tüm varlığınla olan bitene katılıverdin. arkadaşların dedikodu ediyorlarken sana da dedilerdi, "burda kimse işbirliği yapmak istemiyor" dedilerdi, "burda birileri birilerinin adamları olarak bazı şeylerden pay aldılar" dedilerdi, "senin sevdiğin birileri beyazları çok seviyor" diyen arkadaşların olmuştu, doğruydu bu ve bu onların hatasıydı, sevmediğin birileri için de "küçük ve hırslı" demişlerdi ve sen de başka hırslı ama kifayetsiz hocalar tanıyordun, seviyordun da onları... ama sen duymamayı yeğledin. herkesle saygı ve sevgi dolu, uzak bir tanışıklığın vardı. anlatılanların çoğunu gözlerinle görmemiştin, görmemekle memnundun, etrafındakilerin iyi, güzel ve doğru olmaklıklarına ihtiyacın vardı, umuyordun ki öyleydiler. uzak olduğun sürece masal sürüyordu. sen de kendini tertemiz hissediyordun. sen uzak ve tarafsız bir yargıçtın ve çok da alicenaptın. herkes öyle ya da böyle güzeldi. hayal buydu. onların yetersizlikleri olağandı. hoca olanların ders verememesi, akademisyen olanların iş olsun diye yazılmış tezleri ve makaleleri olağandı. ağzını "cik" demek için açıp istemeden "farkındalık" diye ötmeye başlayan papağanlar olağandı bu adada. kendini çok zeki bulan ama lafı tuhaf yerlerde dolandırmadan anlamlı bir söz söyleyemeyenler olağandı. çok geniş görüşlü gibi kabarıp aslında çok dar bakış açılarının kavgacısı olanlar da olağandı. herşey kabul edilebilirdi. burası böyleydi. böyle de iyi yanları vardı. burada her şeyi yapabilirdin. kimse karışmazdı. burası en yeni şeyleri deneyeceğin yerdi. çünkü önünde duran yoktu. herşey dağınıktı. kimsenin kimseyi görecek hali yoktu. sen de 12 yıldır kuralcı ruhunla mücadele ede ede bu mantaliteyle iş yapabilecek kadar esnemiştin.

şimdi ilk sen terkediyorsun binayı, en azından zihninde... şaşırmamak lazım. sen her şeyi biliyordun. ama işte emaye bir kir tutmazlık ve alicenap hoş görürlükle görmezden gelip geçiyordun. kimse mükemmel değildi. burası olabilecek akademik evrenlerin belki de en iyisiydi, binanın iyi yanlarını unutmamak lazımdı. şezlongun da burada sevimliydi.

hah! alacağını aldın buradan, vereceğini verdin, senin hesabın tamam. minnet de duymuyorsun. boş zaman ve biraz bahar havasından başka pek de birşey almadın... başka bir yerde olsaydın alabileceğinden fazlasını almadın yani... hesabı böyle yapmak lazım. zamanımı başka bir ortamda işletseydim diye düşünmek lazım. biraz kardayım diye düşünüyorum. zamanımı yine de güzel işlettim.

once you were in seclusion somewhere in a castle. then you got to believe that there was a nice atmosphere in corridors and halls, in studios and classrooms, in meeting rooms and courtyards, even in the rooms of the academicians. you raised your head, and abruptly joined what was going on, and with all your being. your friends, while gossiping, told you that, "no one here wanted to cooperate with the others", they said, "here someone have obtained something through being somebody's (wo)men", there were friends who were saying, "somebody whom you like, likes 'the whites' a lot", and it was true, and this was their mistake, definitely, and some said for some people that you didn't like that they were "small and ambitious" and you knew other ambitious but insufficient professors, that you liked personally.

yes you preferred not to hear. you had a distant acquaintance with everyone, full of respect. you hadn't seen by your eyes, most of what was told, and you were glad. you needed the people around to be good, nice and truthful, and hoped that they were. as long as you were distant the tale continued. and you felt yourself spotlessly clean. you were a discrete and impartial judge, and were quite generous. everybody were nice, in this or that way. this was the fantasy.

their insufficiencies were usual. professors that could not profess, academicians that wrote rubbish just for the sake of doing something were usual. the parrots who opened their beak to say "geek", unfortunately beginning to sing "awareness" were usual in this island. the ones who deemed themselves very clever, but who couldn't utter any meaningful phrase before struggling through a sequence of nonsensical paragraphs were usual. the ones who boasted to be very openminded but in fact who were the wrestler of the narrowest perspectives were usual. everything was acceptable. things happened to be like this here. and being this way, it served nice opportunities. you could do anything here. no one would interfere. here was the place that you could try out the newest. 'cause there was no one standing in front of you. everything was disordered. no one had the time, or interest to see another. and you, extracted from your preliminary formalistic character, a man flexible enough to operate through this mentality.

now, you are hurrying to be the first to leave the building; at least mentally. no surprise. you knew everything. but you just have ignored it, with an enameled dirt-repellency, and a magnanimous indulgence. no one was perfect, you neither. here might have been the most perfect of all of the probable academic universes. nice sides of the building souldn't have been forgotten. and here was the place where your chaise longue was cute.

ok. you took and gave what you were to take and give. your account is okay. you don't feel indebted, for you didn't get much from here, but a piece of spare time, and some breezes of spring. you didn't get from here more than what you would get if you were somewhere else. that's the right way to calculate your bill, thinking "if i had been investing my time somewhere else"... i may be a little bit on the positive. still, i have invested my time well.