keşke hiç yazmasaydım seni

çalışamamanın bıkkınlığından sürekli çalışmanın bıkkınlığına ilerliyorum. o bitince öbürünü çalışmak bu bitince berikini çalışmak şu bitince tekrar dönüp öbürünü yine çalışmak. çalışmayacağım. çalışmayacağım. çalışmayacağım. asla! tiz bir sesle haykırıyorum: asla. şimdi çalışacağım. verification series taslaklanacak. malzeme hazır. yazılacak. sonra validation set yazılacak. sonra giriş yazılacak. sonra sonuç yazılacak. recommendations yazılacak.

emh

bir gün daha eşşek gibi çalışarak geçti. çok mutluyum.

öyle ya da böyle geliyor

28 ... 013.docx
farklı tarihlerde 4 kere 28 sayılı dosya kaydetmişim. 4 kere açıp nokta koymadan kapatmışım anlamına geliyor. sonuncusu 5 gün önceymiş, arada vazgeçmişim. neyse şimdi biriki cümle koydum. geldi. başladım.

oltayı at ruhunu bekle

prokrastinasyonla açıklayamazsınız; meseleye tersten bakmak olur. prokrastinasyonu istisna addederseniz doktorayı anlayamazsınız. bizim bu işin evrenselleşmesi, tüm disiplin ve ülkelere yayılması ve doktora yapan ruhları ortaklaştırması işe oturma zorluğundandır. işe oturmak zaten doktoranın yarısı. işe oturmak. kesinti. yeniden oturmak. kesinti. yeniden oturmak. ve yeniden oturmak üretilen tüm teknikleri geri püstkürtür. çünkü en başta ruh bu insanlıkdışı koşulu, yani doktora türü çalışmayı kabul etmez. bünye onu iter. bünye tüm yöntemleri iter. adım adım bünyeyi yuğurmak kıvama getirmek oturtmak yoğunlaştırmak motoru ısıtmak sonra da hızlanmak. bunun da bir zanaati yok. her sefer ilk sefer. öğrenilen bir şey değil. çünkü ruh tüm yöntemleri geri iter. burada tek öğrenilen çileye katlanmanın yollarıdır. daha acısız belki. ama daha hızlı değil.

metne dönüş

dünyanın bir kısmını kurtardık.

şimdi metne dönüş.

save as ... july11 013... (en son 29 mayıs'ta save etmişim).

[iş güç açısından da tümüyle boş durmadık.. testleri, workshopları, sonuçları derledik topladık. rutin okul işlerini yaptık, dönemi bitirdik. şimdi çalışma tatili. iznimi doktoram için kullanıyorum.]

biyopolitika. emh yani doktora.

forumları takip ediyorum. doktora yapıyorum. semt forumlarındaki iç dökme hali yavaş yavaş temel bazı kararlar etrafında süreklilik kazanan işleyişlere evrilecek. ama hareket küçülecek. doktora bitecek. seçim olacak. doktora bitmiş olacak. bir seçim daha olacak. doktorayı unutmuş olacağım, geride kalacak. özdeşliğe, özneye, kitleye, halka, kamuya karşı tekrar, çokluk, dağıtıklık, geçicilik, göçebelik. çatışmaya, tartışmaya, şiddete karşı ifade ve üretkenlik. hakim olunan ve kontrol altında tutulan doğaya ve kaynaklar alanına karşı üretken bir virtüel alan. tekil, basit, tutarlı ve özdeş olana karşı çoklu kimlikli, ağlı, değiş(k)en. konuşanlar bunları başka kelimelerle ifade etmekteler. beri tarafta, insanın arzularına ve kurgularına uygun yaşamak girişimi dahi eylemdir; doğrudan eylemlerin en güzeli. işin o kısmını epiydir yaptım, başardım diyorum da, bir bakıyorum doktora. neyseki çoklu kimlikli. kaçınılmaz olarak tutarsız. üretim uzlaştırır.

üretkenliğe dönüş

3 hafta sonra ilk defa oturdum çalıştım. sanıyorum #duraninsanların ve her mahallede beliriveren forumların bunda katkısı var. çünkü o zaman endişe üzerimden tümüyle kalktı. evimize döndük ve üretken olarak mücadeleye devam ediyoruz. ruh halin sakinleşince çalışabiliyorsun.

gezi olaylarının bir noktasında

önümüzdeki süreçte çalışacağım kavramlar: biyopolitika, çokluk, ortak olan (müşterekler).

testler sonuçlar görselleştirmeler

ben burda doktora yaparken bazıları dünyayı kurtarıyor, bazıları içip eğlenmekte, bazıları da ikisini birden yapıyor, eh be doktora.

design_games gitti. iyi oldu.

chapter 2'yi bitirdiğime göre dünyayı kurtarmak için gezi parkı'na gidebilirim.

dreyfus sağolsun, o bunaltıcı ilk chapter yeniden bitti

o melun ilk chapter'ı bu gece itibariyle bitirdim. düzeltiyorum, yeniden bitirdim. bu sefer daha derinlikli daha incelikli oldu. bir kavramsal çerçeve olarak araştırmalarımı bir süre taşıyabilecek durumda... metni başlangıç ve varış noktaları arasındaki uyumsuzluklardan kurtarmak için Dreyfus'u kendinden okurken yapay tasarımın ve tasarım yöntemleri hareketinin erken tarihine yeniden dalmam gerekti... Dreyfus'u kendinden okumak lazım. "what computers [still] can't do" ve "mind over machine". okumak lazım. aslında temel referansları iyi bilinen isimler.. heidegger, wittgenstein ve merleau-ponty. Dreyfus'un yapay zeka bağlamında bu okumaları temel alarak geliştirdiği eleştiri çok isabetli. Platon'un [Sokrates'in] sorusunu böyle bir bakışla yeniden ele almak; sana bir sorduk ve sen çok veriyorsun... neden çok vermek gerekiyordu, wittgenstein'in atomizmden aile benzerlikleri ve urgan metaforuna dönüşünün mantığın tümellerle çözümsüz boğuşmasından öte, zekanın dünya içinde işleyişine dair kritik önemi neydi... d_p.l, kendisini örneklerin yorumuna dayanan bir sistem olarak geliştirirken aslında farkında olmadığım bir kuvvete sahip, sadece nasıl çalıştığını değil çalışınca da neden işe yaradığını açıklamak için yine Dreyfus'un yol göstermesi gerekti... tüm bunların yapay zeka için ne ifade ettiğini sağgörülü biçimde metne döküyor...

nominalist bir sistem olarak d_p.l

dünyaya döndüğüm bu bahar gününde kuru toprakların sıkıştırdığı boyunları bükülmüş marullar rokalar ve soğanlara ibrik ibrik su yetiştirirken hiçbir zaman önüne oturamadığım doktoramın, düzeltiyorum artık kimse doktora yaptığıma inanmadığı için önüne oturtulmadığım doktoramın başına otursam diye dünyaya dönmüştüm; boyun büken marullara su yetiştirmek ve sıcaktan boyun büküp yorgunluktan mayışmak için değil. ben belirli bir kuzey ortadoğu kentinden döndüm. çok güzel bir workshop yaptık. iyi oldu. geçen workshop'ta 5 günde 4. sınıflarla çıkardığımız kadar işi bu workshop'ta 2nokta5 günde 2. sınıflarla çıkardık. design_proxy.layout gerçekten bazı işlere yarıyor. gerçekten. inandım artık. tesadüf değil. sorunları ve eksiklerini daha iyi anladıkça kuvvetli yanlarını da anlamaya başladım. tartışacak çok mesele var. onları doktora metnimde tartışacağım. eski witt. yeni witt., herbert'e karşı hubert, kurala karşı tanıma, öze karşı örnekler bolluğu ya da sınıfın yeter ve gerek şartına karşı örneğe benzeme ve urgan, belirtik ve sezgiselin ikisine de karşı belirtikle birlikte örtük.

altıncı geleneksel atılma festivali

bu sırada geleneksel okuldan atılışım geldi çattı.
heyhat, artık doktoradan atılmak kalkmış. bu satırları pek kimse okumasa da allah okuyor evet.
atılmak kalkmasaydı yine atıldın diyeceklerdi. hayır çoğu seferde olduğu gibi enstitünün bir hatası.. ama düşündüm tabii, bu işkence bu anlamsızlık bu tuhaf ne zaman, kaçıncı yazışımda, doktoramın kaçıncı büyük yılında nihayet bulacak?

peki ey allah dünyada bu kadar açlık sefalet, dünyada doktora neden var? dünyanın tüm güzellikleri, doktorasını yapmaktan başka derdi olmayan tek bir öğrencinin enstitüsü tarafından tek bir kere taciz edilmesine değer miydi?

[gönülsüz k. ;)klip]

ekpyrosis

3. yazışımda nasıl hissedicim acaba? 4. yazışım rahat olur gibi geliyor.. 5.yi bitirince artık alışırım, hemen 6.yı yazarım. tez bir büyük yıl boyunca yazılır. sonra dünya yanar yokolur. sonraki büyük yılda dünya tersten yazılır. sonra yine yanar yokolur.
bengi dönüş.

tez: bir inanç sıçraması

merak ediyorum bu tez çalışması bulunduğu bu noktadan bitme noktasına nasıl gidecek? bitişi ile şu an arasında bir süreklilik kuramıyorum. saçma olduğu için inanmak gerekmektedir. pascal kierkegaard jaspers.

not

tez metninin kavramsal mekanizmasındaki bazı sorunları çözmek ciddi zaman alıyor.. ama sanıyorum sonuncu sorunu da en azından çözüleceği bir raya oturttum. bir diğer mesele de metni akıcı, kıvamlı ve tam yettiği kadar detaylı kılmak.. o da zor. zaman ilerliyor. testler bitti diye düşünüyorum. türlü türlü sonuçların derlenmesi ve görselleştirilmesi işi bir taraftan ilerliyor.. ve yeni workshopların tarihleri yaklaşmakta.. o esnada yayın deadline'ları geldi çattı. doktoradan sonra hayatım böyle devam etmesin.

taslak 2

save as _second draft_Evolution for Architecture_An Exploration of Evolutionary Computation for Architectural Design_march19_013.docx

hıf.
terleyen ellerini bir daha ovuştur. bir tarafta son verification serileri üstüste yığılmakta ve kendi başına bir serüven halini almaktayken, öbür tarafta geçen yıl boyunca alınan notlar ve eklenen kaynaklar haritalanmış durumdaydı. metnin nasıl yeniden karılacağıyla ilgili kararları verdim ve bazı konular kafamda daha iyi oturdu. artık design_proxy tezin merkezi öğesi olmaya geçecek. önceden öyle değildi. tüm çalışmalarla eşdeğer bir önemde sunulmuştu. ve design_games'e dair atıfları tümüyle çıkartabilirim diye düşünüyorum. karmaşık evrimsel algoritmalarla ilgili tartışmaları tutup... sonra design_games başka bağlamda çalışılmaya devam edebilir.. ama şu anda design_proxy'nin güncel hali yanında çok da anlamlı durmuyor... statement, sonuçlar ve future recommendations'a eklenecek yığınla husus var. terminolojiyi de ortaklaştırmak gerekiyor. yazılmış doktoraların en güzeli olacak doktoram adına!

işbirliğinin ilkeleri

şimdi bizim bu geride kalan atölyemizin adı "evolutionary collectivity" idi. bir yanı benim doktora çalışmamla doğrudan alakalıydı ama öbür yanı kolektif ve yatay üretme biçimleri üzerineydi. yataylık ve ortaklık / kolektivite, tasarımda çoğunlukla --her sade ve güzel niyet ve hedef gibi-- kötü bir uygulama ilkesine dönüşüyor; işlemiyor, ya da kötü işliyor. öte yandan yatay olmakla kafayı bozmayan türlü işbirlikleri / kolaborasyonlar ise her yerde mevcut; işliyorlar ve zaruriler. sonuçta, ahlaki ve politik açıdan daha istenir olsa da, hiyerarşisi azaltılmış katılımcı kolektivitenin işlediği durumlara nadiren rastlanıyor.

işin bir diğer yönü var: etkili işbirliği. yani ekipler nasıl kurulmalı ki etkili olabilsinler, iyi çalışıp ürün verebilsinler... bağlantılı bir soru, sadece en başarılı ve istidatlı failler ya da bu tip faillerin bir araya gelmesi mi iyi sonuç veriyordu yoksa içinde yer alınan ekibin terkibi mi? sorular önemli çünkü bir üretim ve öğrenme sürecine girdiğimizde harcadığımız kaynaklar sınırlı ve geri gelmeyebilirler, mesela işte harcadığımız zaman, yani sadece zaman da değil de, ömürden harcadığımız miktar.. enerji, motivasyon ve tüm diğer kaynaklar.. yani bunları pek öyle har vurup harman savuracak halimiz yok.. ve yine bir işe giriştiğimizde birlikte çalıştığımız herkesin tüm kaynaklarından da sorumlu olmaya başlıyoruz. stüdyo da böyle bir üretim alanı, ofis de böyle bir üretim alanı, ya da işte rekreatif üreticinin evdeki çalışma ortamı da böyle bir üretim alanı.. gecelere ve sabahlara kadar sürdürülen çalışmaların bazı yerlerinde insan kaçınılmaz olarak bunun düzgün bir sonucu olsa iyi olur gibi düşünceleri aklından daha fazla geçirmeye başlıyor.... o zaman soruyoruz, bir grup insanı üretken olmayı hedefleyerek bir araya getirirken 1. kimleri, hangi özelliklerine göre seçmeli? 2. onları bir araya nasıl getirmeli, yani nasıl bir işbölümü, nasıl bir görevler entegrasyonu, nasıl bir iletişim ve karar alma yapılanması?

bununla ilgili esasında, her ne kadar bir miktar spekülatif kalsa da, akademik kuram alanından gelen bazı genel öneriler var. daha önce de bazı entry'lerde yazmıştım, ekip üyelerinin birbirini destekleyip birbirine ilham verecek farklı özelliklere sahip olması iyi bir höristik olabilir. bu farklı özellikler karakter özellikleri olabilir, içinden gelinen ortamların farklılığı olabilir ve farklı alanlara ait uzmanların bir araya gelmesi de çok önemli görünüyor.. buna bir de aynı alanda olmakla beraber farklı uzmanlık düzeyinde olma durumunu ekleyelim, çok-uzmanlık ve az-uzmanlık.. farklı arka planlara sahip, farklı becerilere sahip, işin farklı yönlerini paylaşabilecek ve farklı karakterde bir grup insan... ama şimdi bunu cümle içinde kullanınca da insan dehşete düşüyor.. bu kadar benzemezi bir araya getirip onların iyi anlaşmasını nasıl sağlarsınız? yani ne ölçüde farklı? ne ölçüde çeşitli? ve kaç kişi?...

brian uzzi'nin başını çektiği bir ekip 2005 yılında bir araştırma yayınlamış (Guimera et al, 2005)*. broadway müzikallerini üreten ekiplerin yapısını bu ekiplerin içinde oluştuğu ağlar üzerinden incelemişler. aynı şekilde bazı akademik alanlarda yayın üreten ekiplerin ağ analizlerini de yapmışlar (sosyal psikoloji, ekonomi, ekoloji, astronomi). ortalama ekip büyüklüklerinin zaman içinde artışı, ekiplere katılan kişilerin tecrübeli ve kabul edilmiş kişiler olup olmaması, ekibe yeni gelen acemiler ve yeni gelen tecrübelilerin oranları gibi eğilimleri incelemek üzere modeller oluşturmuşlar ve eldeki gerçek veri ile modeli örtüştürmüşler. sonuç olarak, her bir disiplinin her bir değişken açısından kendi eğilimleri olmakla beraber, astronomi dışındaki disiplinler yeni gelen, acemi, tanıdık ve uzman katılımı açısından bir orta nokta yakalıyormuş. astronomide herkesin herkesi bildiği yoğun biçimde entegre bir ağ bulunduğu ve daha uzman olanların biraraya gelmesinin daha yüksek başarı sağladığı ortaya çıkmış. fakat diğer disiplinlerde ve broadwaycilik mesleğinde başarı sağlamak için orta düzeyde küçük clusterlara ayrışan, yani çok adalaşıp tümüyle dağılmayan ama çok da toparlanıp bütünleşmeyen orta düzeyde bağlı bir ağ yapısı oluştuğu, ekip kuruluşunda ise yeni gelenlerle birbirini tanıyanların, ustalarla acemilerin orta düzeylerde biraraya gelmesiyle yeniden karılan ekiplerin başarı şansının yüksek olduğu ortaya konmuş... ilginç bir sonuç ise şu, bireysel yetenekten ziyade, ekiplerin nasıl biraraya geldiği başarıda daha etkili oluyormuş. yani ancak birarada üretken oluyoruz ve nasıl biraraya geldiğimiz bireysel yetilerimizi dahi aşan bir önemde. sürekli birlikte çalışan kişiler, uzman dahi olsalar, ele alınan karmaşık ve yaratıcı alanlarda (astronomi ile karşılaştırınız) yeni ürünler üretemeyebiliyorlarmış, bu da sezgiye uygun aslında. yeni karşılaşmalar gerekiyor ama herkesin yeni olduğu herkesin yabancı olduğu bir durum da iyi işlemiyormuş.


insan tasarımın akademik alanında, stüdyoda, ofiste ve diğer çalışma pratiklerinde oluşan ekipler için nasıl bir ağ ve ekip yapısının elverişli olduğunu merak ediyor. metodoloji mevcut, böyle bir çalışma yapılmalı.. o zaman belki bir düzeyde bizim disiplinimiz açısından inbreeding sorusuna da bir yanıt oluşturabilirdik. ama bu yanıt yine de çok kestirme olamazdı. zira sadece ortama (ağa) kimlerin girip çıktığı hususu değil o ağ içinde kimlerin nasıl işbirliği içine girdikleri hususu da önemli.. ayrıca artık kimse sadece kendi dar dünyasında çalışmıyor, akademik alanlar için küçük-dünya (öbeklenmeler mevcut olsa da öbeklenmelerin birbirine iyi bağlandığı, dolayısıyla sınırlı sayıda bağ üzerinden en uzaktaki bireylere erişilebilen dünya) ve gizli-akademi (farklı enstitülerde olsalar da belirli bir disiplindeki akademisyenlerin birbirlerine bir ağ üzerinden iyi bağlandığı böylece tek bir akademik enstitü içindeymiş gibi olduğu durum) varsayımları gayet geçerli görünmekte. yani belirli bir enstitüde kimlerin bulunduğu işbirliklerinin tek belirleyicisi değil.

ayrıca insan mimarlık pratiğini düşünüyor. mimarlıkta bu akademik alanlara ve broadway'e kıyasla ekiplerin görece kalıcı olduğunu söyleyebiliriz sanıyorum. ofislerin hakim ve tecrübeli üyeleri nadiren değişir. daha az tecrübeli ve az söz sahibi üyeler ise sürekli sirkülasyon halindedir. mimarlığın ekip pratiğini bu şekilde stabilize etmesinin sebeplerini araştırmak ilginç olurdu. çok büyük ofisler tabi çok yüksek çalışan sirkülasyonuna sahipler ama onlarda bile yönetici pozisyonuna oturan kişilerin uzun yıllar sabit kalabildiğini görüyoruz ve bu kişiler bir tür pratik sürekliliğini de taşıyıp, sirküle eden elemanlara aktarıyorlar ya da dayatıyorlar. her ofisin kendi üretim kültürü ve biçimsel repertuvarı var ve bu, yüksek sirkülasyona rağmen, görece stabil tutulmaya çalışılıyor. öte yandan, yine bu büyük ofisler, her iş bazında o işte çalışacak ekipleri oluştururken ekipleri yeniden karıştırıyor olabilirler. bu konuyu da sosyal bilimler metodolojileri içinden çalışmak ilginç olabilirdi.

inbreeding tartışmasının ötesinde, daha detayda, üreten insanlar olarak, bir işi yürütmek üzere nasıl ekipler terkip etmemiz gerektiği konusunu boşvermemiz mümkün değil. kendi adıma bu sorunla hemen her gün karşılaşıyorum. giriştiğimiz her iş kolektif bir doğada ve çoğunlukla doğru ekipleri kuramıyoruz. gerçekten de iş yapmak başka, arkadaşlık başka. daha incelikli bir ifade şu olurdu: arkadaşlık, tanışıklık, iyi geçinmek üretken kolektiviteler üretmenin etkenlerinden sadece biri ve onun da bir dozajı var. ayarını tutturmak gerekiyor. ve o ayarın ilkeleri var mı? ve bu ilkeler ortaya konabilir nitelikte mi?

*Guimerà, Roger, Brian Uzzi, Jarrett Spiro, and Luís A. Nunes Amaral. “Team Assembly Mechanisms Determine Collaboration Network Structure and Team Performance.” Science 308, no. 5722 (April 29, 2005): 697–702. doi:10.1126/science.1106340.

** şu video izlenirse sosyal bilimler alanındaki araştırmaların bizim çalışma alanlarımızla ilgili kafa yormalarımıza nasıl katkı yapacağıyla ilgili bir fikir edinilebilir..

** bu tip linkler emrah göker'in istifhanesi'nden geliyor. çok istifade ediyorum, hararetle tavsiye ederim, takip ediniz.

nefes al! ver! geri bat! verification'a dönüş.

eh, işe nerdeyse hiç ara vermediysem de, bir gevşeme yaşamıştım. o aralıkta kafamı sudan çıkarıp ertelenmiş metinlere, konulara, yazılara, bloglara ve insanlara şöyle bir bakış atıp yeniden işe batma noktasına geldim. yeni dedlaynlar edindim. neyseki gevşek sayılırlar. önümüzdeki iki aylık periyod bir çalışma çılgınlığı olmayacak. insani bir ritmde kalacağım. ama gevşeme lüksüm de yok. validation tamam, sistem pratikte ve benden başka insanlar tarafından sınandı ve işlerliğini gördük. ama şimdi de dibe dalıp verification çamurlarını yeniden eşelemem gerekiyor. prosedürleri tümüyle yenileyince ilk prototipe ait demonstrasyonlar kadük oldu. yeni prosedürlerin doğru çalıştıklarını ve tariflenen görevleri yerine getirdiklerini göstermem gerekiyor. göründüğünden daha zor bir iş aslında. evrimsel algoritmalar açısından, belirli prosedürler tarafından ölçülen zindeliğin süreçte güvenilir biçimde arttığının gösterilmesi yeterli geliyor. bunun için belirli parametre kombinasyonlarında ve bazı deneme senaryoları için algoritmayı 100 kere çalıştırıp ortalama süreç grafiğini plot ediyoruz. ama bu, işlevsel prosedürlerin tariflenen sonuçları fenotip düzeyinde gerçekten üretip üretmediğini göstermeye yetmiyor. onun için iyicene basitleştirilmiş vakalar üzerinden sonuçları görselleştirmeyi düşünüyorum. ama karmaşık durumlar için aynını yapmak imkansız gibi. neyse, yapılacak iş var.

akıntılar ve makinalar

bir dedlayn daha geçti gitti. geriye yorgun bir iç ve ağrıyan bir beden kaldı. oysaki workshop iyi gitti. daha iyi de gidemezdi. daha kötü gidebilirdi. hiç bir şey düzgün çalışmayabilirdi. hazırlıklar sırasında son günlere kadar en büyük sorunları taşımaya devam ettik. ama hepsi çözüldü. daha net konuşayım, takıntılı bir azim ile sorunları bir bir çözdüm. kolay olmadı. akla hep son anda --ya da başka bakışla, vakti gelince-- gelen o düzeltmeler... hastalıklı bir detaycılıkla belirsizliği planladık. olası sorunlardan kaçınmak ve hayvanı çalışmak zorunda bırakmak için onu daha hakim olduğumuz coğrafyalara sevkettik. dizginsiz akıntıların üzerinde seyretmek; kübernan, gubernatio, dümencilik, seyrüsefer... uygunu hangisi idiyse.. ı-ıh, bununla yetinmemek de, o akıntıları kontrollü kanallara zorla sevketmeye kafayı takmak.