saygın | venerable

stüdyoda ayar vermekte, azar çekmekte, bağırıp çağırmakta hep tatsız bir durum var, başkaları bunu yaptığında seyrediyorum, iyi olmuyor, kendim yaptığımda pişman oluyorum, iyi etmedim, yapmasaydım diyorum ama o bir an geliyor patlıyorsun.. bakıyorsun işte haklı sebeplere, kızgınlıklara, olayla ilgisiz birikintilere, başka dertlerden ötürü gergin olmaklara, ya da doğrudan stüdyoyla ilgili olan beklentilerine, bazen bu beklentilerin fazlalık ve haksızlıklarına, bazen de indirdiğin çıtalara rağmen indirmeklere doyamadığın çıtalara rağmen hala daha o öğrenci grubunun kolektif adiliğine iğrençliğine duyarsızlığına fenalığına samimiyetsizliğine, bunlar aynı öğrenci grubu mu az önce senin göğsünü kabartan aynı öğrenci gurubu mu, sen aynı adam mısın az önce bunlarla biraz güzel ve olabildiğince artık ne kadar olabilirse samimi bir iletişim kurmaya yönelmiş olan aynı adam mısın hiyerarşiyi kullanarak onlara bağırıp çağırıyorsun birşey diyemiyorlar haksız olmakları durumunda da diyemiyorlar o kadar haksız olmayabilecekleri durumda da, bir lise hocasını hortlatıyorsun.. bu konuda daha çok ve daha derli toplu yazmak gerek, ama etkileniyor insan.. stüdyoda ayar vermek, azar çekmek ve bağırıp çağırmaklar. tatsız. etkili de değil. yapmasamdı daha iyiydi diyorsun. ama olaylarda da, olaylarda da bir tatsızlık var. sen hiyerarşik konumuna dayanıyorsun, biraz da yaşlı olmana ve kelimeleri daha bir oturaklı kullanabiliyor olmana ve arkanda gizli kalmış bir birikimin bulunması olasılığına.. onlar da belaltından vuruyorlar, herkesin kendi taktikleri var bu düzende, sen konumundan ötürü ve zaten hep haklı sayılmandan ve haklı olmak üzere yıllarca kendini geliştirmiş oluşundan ötürü açıklığın taktiklerine daha fazla başvurabilmek ayrıcalığına sahipsin, onlar ama savunmasız değiller, başta en önemli taktik olan eylemsizlik, sonra kaytarmacılık, sonra hazır ve nazır düşüncesizlik, sorumsuzluk, sonra var işte başka belaltından vurmaklar, onları hemen hatırlatıyorlar, sen bazen tutup da ilkeli davranıyorsun o da ilkesiz bir saygısızlığı isim kullanmadan yayıyor, sana saygı duymuyor, duymayabilir, bunu dışavuruyor, evet yapabilir, engelleyebilseydim engellerdim galiba, o ayrı, tatsız çünkü. ama engelleyemezsin, onun ne yaptığına bakamayacaksın, kendi yaptığına tekrar baksan bu bile iyidir, bakıyorsun... saygın kalmak için aşırı bir özenle üstüne titrenen bir mesafeli nezaket kılıfını geride bırakmak riskini alacaksın. mükemmel olamayacaksın bu yaştan sonra. herkesle iyi geçinmek ve herkes tarafından sevilmek ve sayılmak ise, zaten bu senin açından ciddiye alınabilir bir hedef değil.

there’s always something unpleasant, when you reprimand, reproof, admonish, or shout at the students. i watch it when the others do, it is not nice. and when i do it myself, i regret it. a time comes, and you burst out! it has reasons, you have reasons, sometimes wrong ones, and sometimes completely unrelated... but sometimes it is to the collective meanness, baseness, inconsiderateness... are these the same group of people, just the minute before made you proud? are you the same man, you were open and sincere and leveled with them? now you get to use your hierarchical position to yell at them. and they just cannot say anything, not because they think that they’re wrong. you say i’d better not do this. nevertheless they’re not altogether defenseless; first they have inertia, and they shirk, and they are easy with irresponsibility, and they have other low tactics. indeed they are forced to this baseness. ‘cause you already invade the high ground and attack from up above. they may not be respecting you. and they sometimes express it. if you could, you might prevent this. ‘cause it’s unpleasant. you cannot constantly look at what they do. if ever you could look at what you have done, it’s enough. you can’t be perfect after this age. to be loved and respected by everyone is not a rational goal for you.